%0 Journal Article %T تهیه و ارزیابی عملکرد نانوذره‌های آلژینات پوشش داده شده با تری‌متیل‌کایتوسان (TMC) و پلی‌اتیلن‌گلایکول (PEG) برای رسانش خوراکی انسولین %J نشریه شیمی و مهندسی شیمی ایران %I جهاد دانشگاهی-پژوهشکده توسعه صنایع شیمیایی ایران %Z 1022-7768 %A کمیجانی, سمانه %A هاشمی نجف آبادی, سمیره %A رفیعی تهرانی, مرتضی %D 2019 %\ 05/22/2019 %V 38 %N 1 %P 1-15 %! تهیه و ارزیابی عملکرد نانوذره‌های آلژینات پوشش داده شده با تری‌متیل‌کایتوسان (TMC) و پلی‌اتیلن‌گلایکول (PEG) برای رسانش خوراکی انسولین %K انسولین %K آلژینات %K تری‌متیل کایتوسان %K متوکسی‌پلی‌اتیلن گلایکول %K دارورسانی خوراکی %R %X در بیماران دیابتی، ترشح انسولین از لوزالمعده مختل شده که منجر به تزریق روزانه انسولین می ­شود. تزریق انسولین سبب ایجاد عفونت، درد و تنش در درازمدت می­ شود. دارورسانی خوراکی انسولین می­ تواند یک جایگزین مناسب برای تزریق باشد. هرچند در رسانش خوراکی، به دلیل تخریب آنزیمی در دستگاه گوارش، پایداری کم در pH  معده و سدهای فیزیکی مخاط روده، زیست­ دسترس­ پذیری انسولین پایین است. بنابراین، ساخت سامانه­ های کارآمد حامل، مانند نانوذر ه­ها، می­تواند راه حل مناسبی برای محافظت از داروهای حساس مانند انسولین باشد. هدف از این پژوهش، تهیه یک سامانه آلژینات/ تری­ متیل­ کایتوسان (TMC)/ پل ی­اتیلن­ گلایکول (PEG) در اندازه نانو به منظور کنترل رهایش انسولین از آن و افزایش زمان ماندگاری  نانوذره در دستگاه گوارش است. نخست، اندازه نانوذره­ ها و بازده به دام افتادن (EE) انسولین، بهینه سازی شده و شرایط بهینه برای نسبت­ های انسولین/ آلژینات، TMC/ آلژینات و دور همزن، به ترتیب برابر با 1، 5/4 و rpm 500 به دست آمد. سپس، در شرایط بهینه، نانوذره ­های آلژینات بارگذاری شده با انسولین، تهیه شده و به دنبال آن، با TMC پوشش داده شدند و سرانجام، نانوذره ­ها توسط متوکسی پلی­ اتیلن ­گلایکول (mPEG) پگیله شدند. پس از بهینه­سازی شرایط، اندازه نانوذره­ ها و EE  به ترتیب 195 نانومتر و % 39/92 به دست آمد و بازده بارگذاری (LE) انسولین در نانوذره ­ها % 75/21 محاسبه شد. برهمکنش بین لایه­های گوناگون نیز، با آزمون FT-IR  تأیید شده و بررسی رهایش انسولین در محیط ­های شبیه سازی شده معده (SGF) و روده (SIF) انجام شد. این مطالعه­ ها نشان دادند که بیش ­ترین میزان رهایش انسولین، در طی 6 ساعت اولیه بوده و پس از آن، روند رهایش به تقریب ثابت می­ شود. همچنین با پگیله کردن نانوذرات، میزان رهایش انسولین به مقدار چشمگیری افزایش می­ یابد. %U https://www.nsmsi.ir/article_31059_5e494e48045c263931bd790a9643b693.pdf